Podróż morska z absurdem w tle, cz. 15 i 16.

15. Wesołe miasteczko, albo parada wspomnień.

Przy wejściu przywitał mnie karzeł w czerwonej pelerynie, uczynił to po czesku, co spowodowało u mnie natychmiastowy powrót pamięcią do dawnych lat. Znów siedziałem w gondoli Diabelskiego Młyna, pode mną rozpościerał się wspaniały krajobraz złożony z jeziora po lewej i morza po prawej stronie. Maszyneria poruszała sie bardzo wolno, wręcz majestatycznie w swej powolności. Mogłem znów zobaczyć każdy fragment, każdy, dowolnie wybrany detal otoczenia, zarówno z wysokości wieżowca, jak i z wysokości niemal gruntu. Szybkość jazdy zwiększała się, nie do końca zauważalnie, jednak rosła z każdą minutą. W pewnej chwili poczułem się raczej jak pasażer Diabelskiego Młota (który de facto był obok). Gdy prędkość piekielnego koła przekroczyła pewien próg, poczułem jak wielka siła wyrzuca mnie z gondoli. Pęd powietrza spowodował natychmiastowe załzawienie oczu, fragmenty rzeczywistości zakodowały się przed moim wzrokiem, pojawiła się na ich miejscu czerń nie do przebicia. Wiedziałem już, że za parę sekund rozbiję się o ziemię. W chwilę potem wszystko zniknęło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Karzeł w pelerynie zmienił się w rybaka ubranego w szary płaszcz. Wiedziałem o końcu mojej podróży.

16. Koniec, albo powrót do rzeczywistości.

Poczułem się przez chwilę tak, jakby jechał tunelem, co jakiś czas rozbłyski światła, jednak poza nimi właściwie sama ciemność. Otworzyłem oczy, popatrzyłem dookoła, nic nie zmieniło się w rzeczywistości, mimo mojej podróży.

Na ścianie pokoju, w którym jestem wisi dość dziwny obraz. Łączy  w sobie wysiłki prymitywistów i dzieci z pobliskiego przedszkola. A przynajmniej wszystko na to wskazuje. Fioletowa plama w rogu przywodzi na myśl brak farby do namalowania wydmy. Brązowe kikuty wystające zarówno z wody jak i z wydm przypominają falochron. Dlaczego sięga on kilkadziesiąt metrów w głąb lądu? Nie wiadomo.

Mała, zielona łódka namalowana jest z zagubieniem wszelkich proporcji, gdybym nie miał styczności z malarstwem powiedziałbym pewnie, że tak miało być, a nawet, że tak wygląda prawdziwa sztuka. Absurdalność sceny budzi także wydma schodząca niczym wielka, Złota Góra na spotkanie morza. Tak skończyłem moją podróż, nie umiem określić ile trwała, może minutę, może godzinę, a może kilka dni. Nigdy się tego nie dowiem. 

Pozdrawiam!