Nauka dla doktorów.

Dziś wiersz o tym, co może spotkać ludzi będących krok przed resztą swoich ziomków.

Dla S.J.

,,Nauka dla doktorów"

Młodzieniec siedzi obok doktorów,
W niszy przeznaczonej dla najlepszych,
Krzywią się okrutnie na takie łamanie,
Niszczenie tradycji.

Mówi im coś o ich błędach,
Żeby widzieli świat przez inny pryzmat,
Żeby poznali zamysły powstałe w,
Jego znakomitym zamyśle.

Już skrycie zawiązują spisek,
Kiedyś, za jakieś dwadzieścia lat,
Odpowie za swoje słowa,
Odpowie za chęć zmieniania tradycji.

13.10.2018
Pozdrawiam!

Cukierkowy potwór.

Dziś wiersz inspirowany utworem grupy XIII. stoleti pt. ,,Candyman". 

,,Cukierkowy potwór"

Złe zaklęcia go stworzyły,
Z ust szamana voodoo chyba,
Skrywa go nocy płaszcz,
Nikt nie ucieknie mu.

Tam, gdzie rzeka Missisipi,
Wystąpiła z brzegów swych,
Tam narodził się ten potwór,
Cukierkowy stwór, prosta rzecz.

Swą sylwetkę w płaszcz okrywa,
Maska śmierci strasznie lśni,
Pilnuj się w ciemnych uliczkach,
Tam ten potwór czai się.

Cukierkowy, cukierkowy,
Cukierkowy potwór to,
Czarny anioł, śmierć sprowadza,
Strasznie spotkać w nocy go.

Szaman ma z niego pociechę,
Bo mu dusze rano niesie,
Pół na pół, taki to biznes,
Zależności wszędzie są.

5.10.2018
Pozdrawiam!

Wielki Budda ze świątyni.

Dziś kolejny wiersz powiązany z twórczością japońskich artystów nurtu Ukiyo-e.

,,Wielki Budda ze świątyni"

Ludzie gromadzą się pod posągiem,
Budda napawa ich swoim spokojem,
Wszyscy chcą iść w jego ślady,
Nie jest to jednak sprawa prosta.

Ludzie zachwycają się posągiem,
Ludzie stają się spokojni,
Ludzie idą w ślady Buddy,
Chcą stać się jak on.

Na podstawie Asano Takeji ,,Big Buddha of Todaji Temple".

15.03.2018
Pozdrawiam!

Kebab we dwoje.

Dziś moje spojrzenie na teksty z okolic disco-polo i nie tylko.

,,Kebab we dwoje"

Chodź mała ze mną na spacer,
Kupimy sobie kebaby,
W domu zjemy, bo tak lepiej,
Ostry sos, to jest najlepsze.

Przenieść można się w przestrzeni,
Kebab w dłoni dziwnie ciąży,
Wszystko staje się najprostsze,
Wszystko staje się tak jasne.

Razem w domu pomieszkamy,
Kebab raz na tydzień zjemy,
Miłość sosem doprawimy,
Mała będzie idealnie!

4.11.2018
Pozdrawiam!

Feniks i Słońce.

Dziś wiersz inspirowany dziełem japońskiego malarza epoki Edo.

,,Feniks i Słońce"

O, wspaniały feniksie,
Swą postacią tworzysz nowe światy,
Wszystko, dosłownie wszystko,
Zmienia się na lepsze.

Uważaj jednak,
Parę machnięć skrzydłami,
Zbliżysz się do katastrofy.

Czerwone Słońce,
Ono najmocniej grzeje,
Wypali pióra i zlecisz,
Upadając wydasz z siebie,
Swój ostatni, bardzo długi krzyk.

Na podstawie Ito Jakuchu ,,Phoenix and Sun".

15.08.2018
Pozdrawiam!

Faraon odkopany.

Dziś wiersz inspirowany w jakimś sensie memem, na którym widać mumię jakiegoś faraona, która jest w pozycji jak przed wielkim ślizgiem. Przynajmniej tak twierdził autor podpisu.

Dla S.J.

,,Faraon odkopany"

Nie tak dawno,
W Egipcie, u stóp piramidy,
Odkryto wejście, bramę piękną,
Do grobowca faraona.

Liczne pułapki, zagadki dla umysłu,
Wszystko to było niezbędne,
By do środka dostali się najlepsi badacze.

Znaleźli faraona w dziwnej pozycji,
Ramiona na piersi złożone,
Nogi wyciągnięte jak się tylko da,
Głowa też wyciągnięta do granic.

Na ustach widoczny nadal,
Tajemniczy uśmiech władcy,
Całość wygląda tak,
Jakby szykował się do zjazdu,
Największą zjeżdżalnią,
W zaświatach.

7.09.2018
Pozdrawiam!

O korporacjach.

Dziś parę słów o korporacjach.

,,Korporacja-nowy rodzaj niewoli"

Przywiązani mentalnie do stanowisk,
Wszyscy chcemy wyżej, lepiej, dalej,
Wszyscy jak jeden organizm,
Wszyscy dla dobra sprawy.

Kuszą karty lojalnościowe,
Kluczyki do służbowych aut,
Awanse i kasa większa,
Przyspawamy się do foteli,
By tylko wyżej sukces nieść.

Dom, a co to za słowo?
Mi wystarcza chwila snu w pracy,
W końcu chyba po to kupiono,
Tak wygodne fotele skórzane.

Doba dla nas powinna mieć więcej,
Co najmniej 48 godzin,
Bo jak inaczej da się,
Wyrobić normy dla robotów?

Zagubieni w labiryncie dążeń,
Gdzie przewodnik ma znak wodny w sobie,
Wiedzie wszystkich do przepaści wielkiej,
Skocz, tam po drugiej stronie,
Dostaniesz wszystkiego więcej,
O sto procent.

Tak wygląda ten rodzaj niewoli,
Gdzie sami swym podpisem się więzimy,
Nowe miejsca dla niewoli ludzi,
Nowe czasy dla wyzysku rąk,
Nowe czasy dla zysku tych wyżej,
Nowe czasy, jak powiedzieć NIE?

7.09.2018

Pozdrawiam!

ABC (O morzu).

Dziś abecedariusz opowiadający o naszym morzu, z dodatkiem różnych dziwnych sytuacji.

,,ABC (O morzu)"

Ależ to nasze morze piękne,
Burza co nad nim jest najlepsza,
Celuje ktoś w jakieś biznesy,
Do tego trzeba tęgiej głowy.

Ekrany kin są dziś tak jasne,
Faluje wszystko, coś się pali,
Grzmoty nad morzem tak wspaniałe,
Hałasy z dala, disco-Pani.

I jeszcze lody na patyku,
Jeden pan chodzi z megafonem,
Kluczy wśród ludzi, parawanów,
Lepiej mieć nerwy w panowaniu.

Morze to nasze, takie piękne,
Nie wierzysz, popatrz, mity wielkie,
O! A do tego garść deserów,
Pełne są gofry malkontentów.

Raz, dwa się kończy, wszystko mija,
Sery na dworze, lody w domu,
Teraz na koniec trzeba dodać,
Uważaj chłopie nad wodą sobie.

Warto zobaczyć nasze morze,
Warto się wtopić w jego magię,
Warto jest wszystko przeżyć sobie,
Warto nad morzem pobyć sobie.

26.08.2018
Pozdrawiam!

Moje początki.

Dziś coś odmiennego od wierszy jakie tu wstawiam. Postanowiłem przejrzeć wszystkie swoje wiersze i dłuższe formy, po czym sporządziłem poniższe zestawienie z omówieniem najważniejszych zmian, jakie zaszły w moim pisaniu na przestrzeni lat. 

Każdy z nas obserwując swoich ulubionych twórców zastanawia się, w jaki sposób zaczynali, co było impulsem do pójścia daną drogą. W tych zapiskach postaram się wyłożyć swoją drogę twórczą.

Z poezją zetknąłem się po raz pierwszy, jak pewnie większość z nas w szkole. Nie było to jednak spotkanie specjalnie warte zapamiętania, ot analiza tego, co poeta miał na myśli zdaniem twórców podręcznika i nauczyciela. Właściwie w tamtych chwilach nie specjalnie widziałem się w roli twórcy.

Przełom nastąpił w 2007 roku. Wtedy zacząłem interesować się ideami, jakie stały za działaniami futurystów. Nie pamiętam dokładnie skąd wzięła się taka fascynacja, może z obrazów, a może z literatury. Tak czy inaczej zacząłem pisać wtedy swoje pierwsze wiersze. Już na samym początku porzuciłem myśl o pisaniu z rymami. Po prostu nie czułem zupełnie tematu, jedyne rymy jakie umiałem znaleźć należy uznać za proste, a może nawet prostackie. Jaki bowiem sens ma łączenie słów w stylu: nóż-cóż, mam-znam, noga-podłoga itp. Przyjąłem więc za podstawę mojego pisania wiersz wolny, a potem wiersz biały.

W tamtym czasie będąc pod wpływem wyżej wspomnianych pomysłów pisałem głównie rzeczy absurdalne, związane z maszyną, miastem i masą. Nie przejmowałem się często zasadami gramatyki, próbowałem odkryć rzeczy już odkryte. Poza tym poruszałem się często w formach już zastosowanych w przeszłości przez jakiegoś twórcę. Można jednak uznać takie poszukiwania za dość ważne, bowiem na tej podstawie udało mi się przez kolejne lata rozwinąć swoje umiejętności obserwacji, składania słów w wersy, co w ostateczności pozwoliło mi stworzyć własny styl. W roku 2007 udało mi się napisać co najmniej 43 wiersze (liczba przybliżona, bowiem część może być w zeszytach, które gdzieś zapodziałem).

Napisałem też wtedy swój pierwszy dłuższy utwór pod tytułem ,,Abelan z  Efezu”. Odstąpiłem w nim od zasady pisania bez rymów, co z perspektywy czasu przyniosło dość mizerne skutki. Inspirowałem się w pewnej mierze Homerem, a także ,,Władcą Pierścieni”. Nie posiadałem wtedy, a i teraz nie posiadam zdolności tworzenia równie rozbudowanych historii, dlatego należy uznać tę pierwszą próbę wyjścia poza schemat wiersza za średnią.

W 2008 roku kontynuowałem futurystyczną drogę. Dołączyłem jednak tematykę codzienności, przefiltrowane obserwacje zostały podane w futurystycznym sosie. Udało mi się wtedy napisać 28 utworów (jw. w kwestii dokładniej ich liczby).

Rok 2009 przyniósł pewną zmianę, porzuciłem pisanie na komputerze na rzecz zeszytów. Z tego powodu większa część moich prób pisarskich nie jest dostępna. Zapisanych na komputerze mam tylko 4 utwory, ich treść nie wiąże się już specjalnie z fascynacjami z lat poprzednich.

W 2010 roku moje postrzeganie poezji i pisania jako takiego zmieniło się dość mocno. Zacząłem dopatrywać się większego sensu w dadaizmie, bardzo podobała mi się wtedy wolność tego ruchu. Przy okazji zacząłem zgłębiać pewne mroczne zakamarki ludzkich dusz i głów.

Stworzyłem wtedy swoją pierwszą mini-sztukę pt. ,,Nie wiem co to”. Wzorowałem się w pewnym stopniu na filmie pt. ,,Czerwona oberża”. Połączyłem wątek znany z tego obrazu z pewnymi elementami nadprzyrodzonymi (diabeł, anioł itp.). Wszystko nadal było zbliżone do ,,Abelana…”, z powodu zastosowania przeze mnie rymów. Nie mniej uważam tę próbę za dość udaną, nauczyłem się w jaki sposób należy prowadzić akcję, by czytelnik znalazł w niej coś dla siebie.

Napisałem też drugi dłuższy utwór pt. ,,Oda do Ziemi”. Starałem się ukazać w nim jak ważna jest dbałość o naszą planetę. Nadal widoczne są odpryski myśli futurystycznej, a także dadaistyczne spojrzenie na pewne sprawy związane z budową utworu.

2011 rok przyniósł przełom w liczbie wierszy napisanych na komputerze (112). Skierowałem swoje myśli w stronę naturalizmu, opisywałem przyrodę, jej piękno. Zachwycałem się będąc nad morzem Bałtyckim falami, drzewami w lesie itd. Nadal można zauważyć w tamtym okresie moje dolewanie do twórczości myśli futuryzmu i dadaizmu. Pojawiają się jednak elementy groteskowe, a nawet spora doza absurdu.

Spróbowałem swoich sił po raz kolejny jako twórca mini-sztuk. Napisałem wtedy dziełko pt. ,,A casu ad casum”. Próbuję rozliczyć się w pewnym stopniu z moich fascynacji, w ostatniej scenie zwycięża moc dadaizmu. Wydaje mi się, że w tamtym momencie porzuciłem futuryzm, by popławić się chwilę w wolności. Futuryzm uznałem za ograniczony, napisałem kilka wierszy o mieście, maszynie i masie, chciałem pójść w zupełnie innym kierunku. Uważałem, że pozwoli mi na to właśnie ten kierunek, ze swoją wolnością.

Rok 2012 zakończyłem z porażającą wręcz ilością wierszy (275). Szukałem coraz to nowych tematów wartych opisania. Można streścić je w kilku słowach: absurd, groteska, czasem mrok. Wracałem też w pewnych momentach do cieni futuryzmu. Widać dużo prawdy jest w powiedzeniu o starej miłości. Wracałem też do oddechów dadaizmu (choćby w metodzie pisania wierszy podanej przez Tristana Tzarę), jednak stopniowo przesuwałem swoje zainteresowania w stronę elementów wymienionych na początku akapitu. Wtedy też stworzyłem swoje alter ego, które nazwałem Szremi Habatov. Była to moja odpowiedź na Pana Cogito od Zbigniewa Herberta. Chciałem się najwidoczniej dystansować od pewnych spraw, oglądać je z oddali. Do tego potrzebna mi była postać, która zastąpi mnie w części utworów, która stanie się ich bohaterem.

Ten rok przyniósł trzecią mini-sztukę pt. ,,Ab ovo”. Skrytykowałem w niej poszukiwania naukowców, którzy chcą postawić się wyżej od Stwórcy. Bohater próbuje rozwikłać zagadkę, co było pierwsze: jajko czy kura. W swoich dociekaniach jest tak zatracony, że w pewnym momencie odcina się od rzeczywistości.  Bliskie mu osoby próbują sprowadzić go z powrotem do świata żywych, jednak on w przypływie agresji zabija swojego profesora, swojego mistrza. W tragicznym splocie okoliczności ginie jeszcze jedna postać, a ten, który przeżył tak jak główny bohater pogrąża się w szaleństwie po śmierci żony (ta druga postać co zginęła, śmiercią samobójczą). Ostatecznie w jakiejś mierze kontynuuje obłąkańcze poszukiwania bohatera, co sprawia, że w pewnym sensie koło się zamyka.

Napisałem też pięć dłuższych form (nie wszystkie skończyłem).

Z okazji swoich 21 urodzin postanowiłem spisać swoje wspomnienia związane z codziennością. Nazwałem te zapiski ,,21-lecie Poety, czyli Kronika warszawska na nowo”. Nie dokończyłem pisania, jednak z tego co zdążyłem przelać na wirtualny papier wynika, że dolałem sporo absurdu, z domieszką groteski.

Drugi tekst nazwałem ,,Przypadki Alberta Hoovera”. Stworzyłem w tym opowiadaniu alternatywny świat, w którym roi się od mutantów. Bohater przechodzi wiele prób, zdobywa nowych kompanów, by za chwilę zostać tylko z częścią z nich. Ostatecznie dociera do kompleksu, gdzie znajduje się Królowa wszystkich mutantów. W międzyczasie okazuje się, że jeden z jego sprzymierzeńców tak naprawdę jest twórcą całego zła jakie pojawia się w utworze. Ostatecznie bohater zwycięża, jednak powrót do normalnego życia (sprzed plagi mutantów) zajmuje mu trochę czasu.

Trzeci tekst nosi tytuł ,,Zabałamucone szuranie długopisów po papierze”. Są to dwie miniatury związane z procesem twórczym. W pierwszej przedstawiam swoje spojrzenie na proces pisania, jak to już sobie wyrobiłem, ze sporą dozą absurdu. Druga jest nieco poważniejsza, dotyczy mojego zamiaru stworzenia grupy literackiej jak za dawnych lat.

Czwarty tekst nazwałem ,,Skrzekiem Codzienności”. W pełnej absurdu i dziwacznych postaci opowieści streszczam przygody bohatera, który budzi się pewnego dnia rankiem, po czym rusza w świat. Świat ten odpowiada mu właśnie tytułowym skrzekiem codzienności.

Ostatni tekst to zbiór kilku mniej lub bardziej groteskowych tekstów pod wspólnym tytułem ,,Groteska wałęsa się po świecie”.

W 2013 roku udało mi się napisać 204 wiersze. Wśród nich 24 abstrakcyjne wiersze złożone z fragmentów artykułów prasowych. Stworzyłem dość pokaźną galerię postaci, opartą na różnych systemach wierzeń, na swoich pomysłach. Ogólnie całość znów naładowana absurdem i groteską.

2014 rok można podzielić na dwie kategorie jeśli chodzi o wiersze. Pierwsza z nich to cykl 13 utworów inspirowanych obrazami Chrisa Marsa. Druga to jakby refleksy pierwszej, bowiem zacząłem tworzyć wiersze sięgające daleko w ciemne zakamarki duszy mojej czy też duszy zbiorowej wszystkich ludzi. Potwory stają się emanacją nas samych, można powiedzieć, że jest to rok twórczości zbliżonej w jakiejś mierze do tekstów zimnej fali, ciężkich odmian metalu itd. Marność nad marnościami i wszystko marność. Tak można podsumować ten czas w mojej twórczości.  Dodatkowo szereg utworów jest dwujęzycznych, polski tekst i angielskie tłumaczenie. Napisałem w ciągu roku 349 utworów.

Rok 2015 zamknąłem mając na koncie 379 wierszy. Powracam w nich do znanych wcześniej schematów, dodatkowo zaczynam pisać wiersze z dozą autoironii. Próbuję też sił w pisaniu abecedariuszy, co dość mocno odświeża moją możliwość twórczą.

W 2016 roku stworzyłem 130 utworów. Wzmocniłem autoironiczną część twórczości. Powołałem do  życia swoje drugie alter ego Kapitana Baryłkę.

Stworzyłem dwa opowiadania. Pierwsze pt. ,,Podróż z absurdem w tle” napisałem nad morzem Bałtyckim. Wchodzę jako bohater przez obraz wiszący naprawdę na ścianie pokoju do alternatywnej rzeczywistości. Mój bohater przeżywa absurdalne sytuacje, które tak naprawdę zaistniały, które widziałem w czasie choćby chodzenia po promenadzie. Drugie nosi tytuł ,,Śmierć nad Bałtykiem”. Jest to moja próba zmierzenia się z kryminałami. Wezwany na miejsce domniemanej zbrodni komisarz rusza śladem denata, odkrywa stopniowo jego trudną przeszłość, zmianę płci i odrzucenie przez społeczeństwo. Ostatecznie dochodzi do przerażających wniosków, zmarły nie chciał już dalej żyć w strachu, postanowił zaczekać na śmierć na plaży.

W 2017 roku napisałem 117 wierszy. Wśród nich parę abecedariuszy, reszta to różne migawki i inspiracje. Reszta jak wcześniej w kwestii stylu.

Napisałem też jedno opowiadanie pt. ,,49 świateł”. Bohater pewnego wieczoru dostrzega, że spośród 50 świateł jakie zwykle paliły się w oknach (oczywiście nie w takim samym układzie ciągle), nagle nie pali się jedno światło. Postanawia odkryć przyczyny tej zmiany. Poznaje historie sąsiadki, która przeniosła się do miasta z mniejszej miejscowości w celu  uzyskania akceptacji. Ostatecznie czuje się jeszcze bardziej odrzucona i samotna niż w miejscu urodzenia. Opowiada też bohaterowi historie pewnej kobiety, która umiera w samotności w wielkim mieście, a fakt jej śmierci zostaje odkryty kilka miesięcy później.

Pozdrawiam!